مقصود از «قرائت» بیان الفاظ آن به همان شیوه‌ای است که حضرت محمد(ص) خود تلفظ می‌کرد یا در حضور ایشان خوانده می‌شد و آن را تأیید می‌کرد.
«قرائت» اصطلاحی است قدیمی که کاربرد آن به زمان صحابه حضرت محمد(ص) باز می‌گردد.
اولین علوم اسلامی که صحابه آن را فرا گرفتند، حفظ قرآن و قرائت آن بوده است.
ناگفته نماند در معانی «اقراء» این موارد هم ذکر شده:
✓ خواندن را یاد گرفتن
✓ خوانانیدن
✓ به قرآن خواندن فرمودن
حضرت پیامبر(ص) اصرار داشتند که همگان در آموزش قرآن از همان شیوه ی اقراء آیات، استفاده کنند و بارها میفرمودند:
«بهترین شما کسی است که قرآن را بیاموزد و به دیگران یاد بدهد»
در کنار آن و در توضیح شیوه ی آموختن و آموزش دادن قرآن میفرمودند:
«بهترین شما کسی است که قرآن بخواند و آیات را بر دیگری اقراء کند».
اساس و اسلوب آموزش وحیانی قرآن «اقراء» بوده است، یعنی، اگر آیات الهی بر کسی خوانده شود به قصد اینکه او نیز آنها را بشنود و تکرار کند، این عمل «اقراء» نامیده میشود؛ و در آیه ی ۱۸ سوره قیامت به این نکته اشاره شده است.
بعثت پیامبر(ص) به شکل جامع و جدی انسان را به:
✓ خواندن
✓ نوشتن
✓ دانایی
✓ دوری از جهل
✓ عمران و آبادانی جهان
و به‌طور کلی ما را به اکتساب واقعی مقام «خلیفه‌اللهی» دعوت می‌نماید.
به امید اجابت این دعوت
پست های بیشتر