هر معلم باید دارای مهر پدرانه باشد و صمیمیت و رأفت و عطوفت میان استاد و شاگرد چنان باید اوج گیرد که شاگرد را غرق در دریای محبت کند تا به آسانی به رنگ استاد در آید و سخنان او را به گوش جان گرفته و سرلوحه زندگی خود کند،
لذا باید معلم و استاد دارای مهر پدرانه بوده و شاگرد را چون فرزند تربیت کند و لذا در روایت است که روزی حضرت عیسی بن عمران به حواریین فرمود:
من حاجتی دارم و می خواهم شما آن را اجابت کنید.
حواریین عرض کردند یا روح اله حاجت شما برآورده است و ما آماده ایم.
حضرت از جا برخاست و پاهای حواریین را شستشو داد ایشان عرض کردند شایسته تر این بود که ما پاهای شما را می شستیم؛
عیسی مسیح(ع) فرمود:
هدف من از این کار این بود که با اظهار تواضع نسبت به شما، شما نیز به نوبه ی خود نسبت به مردم اظهار تواضع کنید.
همچنین در کتاب منیه المرید نقل شده:
مرحوم سید رضی شارح نهج البلاغه دارای همتی بلند و عزت نفس عالی بود، روزی یکی از اساتیدش گفت: شنیده ام در خانه محقر و کوچکی زندگی می کنی که با شأن و نیازت سازگار نیست، و من خانه ی وسیعی دارم که به تو هدیه می کنم که راحت باشی و به آنجا منتقل شوی. سید عرض کرد: من چنین احسان هایی را هرگز از پدرم نپذیرفته ام چگونه از شما بپذیرم؟ استاد گفت: حق من بر تو از حق پدرت بیشتر و بزرگتر است، زیرا من پدر روحانی تو هستم و او پدر جسمانی. با این استدلال سید رضی گفت: اکنون می پذیرم. خدایا چنین اساتید و شاگردانی نصیب ما هم بفرما.
آمین یا رب العالمین
